CAPTATIO BENEVOLENTIAE

 

Achegámonos  nesta ocasión para darvos a coñecer a personalidade e a vida de MANUEL ANTONIO BARES.

Como somos un equipo normalizador con grandes pretensións, non nos conformamos só con loitar polo uso da nosa lingua, queremos, ademais, mostrar a todo Bueu, en especial ás mozas e mozos que nel vivimos, que esta foi sempre unha vila con inquietudes culturais.

Ata hai ben pouco tempo, nós non sabiamos quen era este home Manuel A. Bares, pero ó descubrir a esta figura, membro dunha importante familia de Bueu, cremos que se trata dunha das varias personaxes que medraron e viviron en Bueu e que paga a pena que sexan rescatadas do esquecemento.

Prometemos en vindeiros anos seguir dando a coñecer máis persoas deste pobo.

0 EQUIPO DE NORMALIZACIÓN

 

 

MANUEL ANTONIO BARES

 

Manuel Antonio Bares Giráldez foi unha das figuras intelectuais e sociais máis importantes que deu o mundo da emigración galega en Sudamérica. Manuel A. Bares, como firmaba os seus traballos xornalísticos e literarios, foi un home que se forxou a si mesmo no difícil entorno dun país alleo, no cal só as súas profundas conviccións e a súa personalidade o levaron a dedicar unha vida ó desenrolo social e económico da súa patria de adopción. Sen esquecerse de axudar en tódolos aspectos da amplísima colonia galega emigrante na República Arxentina.

Manuel A. Bares naceu en Bueu o 27 dun frío mes de xaneiro do ano 1855, segundo consta no rexistro do libro de bautizos da igrexa parroquial de San Martiño de Bueu. Os pais, Manuel Bares Fariña e a súa muller, María dos Dolores Giráldez, eran veciños do barrio da Praia, (o que na actualidade conforma a Banda do Río).

Nacía Manuel A. Bares en pleno bienio progresista, baixo o reinado de Isabel II. Quizais cabe destacar e preguntarse se o seu posterior posicionamento nas ideas republicanas non lle virían marcadas pola súa aparición en aqueles dous anos illados do denominado progresismo que representaban os xenerais Baldomero Espartero e Leopoldo O'Donell , no marco dunha época marcada polo dominio absoluto dos políticos moderados da man das figuras como Ramón María de Narváez. Foi unha época na cal, Espanha tentaba unirse ó desenrolo do resto de Europa e a nosa economía rexistraba unha suba notoria, tras moitos anos de decadencia. Comezaba a sentirse a forza da burguesía, verdadeira protagonista do cambio social do coñecido como o Antigo Réxime (os anos posteriores ó dominio absolutista). Espanha sobrepoñíase á sangrante guerra carlista, na cal tamén se vía inmersa Galiza.

A infancia e adolescencia de Manuel A. Bares transcorre na súa vila natal, Bueu. A súa afección polas letras quizais lle viñera do seu entorno familiar e Bares de seguido demostrou o seu amor polo estudio, sendo un alumno moi aplicado. Gustáballe ler e escribir.

Os quince anos, Manuel A. Bares encóntrase capacitado para facer as súas primeiras incursións xornalísticas e decide enviar os seus traballos ós distintos xornais da época existentes na provincia de Pontevedra. Estes primeiros traballos xornalísticos tiñan un contido político e os seus temas preferidos estaban referidos á situación que atravesaba Espanha naqueles difíciles anos e, incluso, se atrevía a formular opinións sobre o presente e futuro de Europa, inmersa nos avatares causados pola guerra entre Francia e a potente Prusia.

Bares ten que tomar a decisión de seguir estudiando ou ben traballar. Seus pais, animados pola súa vocación xornalística e literaria e pola súa afección ás letras, deciden sacrificarse e costearlle unha carreira. Así, Manuel A. Bares, seguindo o que será unha tradición familiar, decide emprender os estudios para converterse en mestre nacional. Bares abandona Bueu e trasládase á capital, Pontevedra, para iniciar a carreira na famosa Escola Normal de Maxisterio pontevedresa. Serán tres anos (1870-1873) que Bares dedicará ó estudio de Maxisterio e á colaboración xornalística con envío de artigos e a súa publicación en numerosos xornais da época.

A finais do ano 1874, e xa coa carreira rematada, Bares decidiuse a xestionar a obtención dunha praza coma mestre no buque de guerra da Armada espanhola "Esperanza". Bares, animoso e namorado sempre do mar, polo seu profundo amor á terra de Bueu enmarcada na fermosa ría   pontevedresa, decidiuse a prestar os seus servicios   como mestre en dito barco, pero a concesión  da praza recae  noutra persoa. Sabida  a triste  e descorazonadora nova, Bares súmase nunha profunda depresión que lle   leva a adoptar a decisión de marchar de Galiza e de Espanha e emprender o camiño cara ás  terras americanas.

Manuel A. Bares embarca no porto de Vigo nun dos barcos de pasaxe e mercancías a principios de 1875 e elixe como destino final a República Arxentina, chegando 6 porto de Bos Aires a finais do mes de abril dese mesmo ano. Bares pasa os seus primeiros meses de emigrante na capital, Bos Aires, aínda que máis tarde decide trasladarse á cidade de Mercedes, onde traballa como tenedor de libros, e máis tarde como colaborador no xornal local. A súa boa pluma xornalística de seguido destaca no ámbito local e social, o que o leva a acadar en poucos meses fama literaria entre os seus conveciños.

A prolífica colaboración xornalística de Bares tamén se estende, co paso dos anos, ós xornais e ás revistas máis famosas da capital bonaerense. Os seus artigos costumistas sobre o entorno social onde se move Bares lévanlle a converterse en asiduo colaborador dende o ano 1879 na revista "Almanaque Sudamericano". A vertixinosa vida social converte a Bares nun asiduo integrante das directivas de variadas e variopintas sociedades culturais e como integrante dunha boa parte das máis importantes comisións sociais que operaban en Mercedes e na provincia de Bos Aires.

A súa asistencia a tantos actos sociais e a súa fama en alza, fan que Bares tamén esperte ó amor. Corría o ano 1880 e Manuel Antonio Bares coñece a unha xove que en seguida convertería na súa muller: Francisca Peralta. A súa prematura morte no mes de maio do ano 1894 marcou a vida de Bares fondamente.

 

A OBRA DE BARES

 

Corría o ano 1889 e cumpíanse catorce anos dende a súa saída de Vígo hacia terras arxentinas. Pese 6 contacto que lle suministraba o correo cos seus familiares en terras galegas, Bares decide que xa é tempo de f acer unha visita ásúa terra nai . A súa desafogada economía, froito do seu trabal 1 o como xurista, e as recoñecidas colaboracións literarias, así coma a paz de espírito gañada tra-lo seu matrimonio con Francisca Peralta e o nacemento dos seus fíllos, permiten a Bares, preparar esta viaxe a Galiza. Ali verá por derradeira vez ó seu pai, Manuel, quen dous anos máis tarde, o 9 de outubro de 1891, falece na súa casa de Bueu.

Poucos días antes de  embarcar cara a Galiza Bares reúnese cun grupo de amigos que lle comentan e lle rogan que recopile o mellor da súa producción literaria recollida na prensa da época e edite un libro, o seu primeiro libro.

Así é como nace o primeiro libro de Bares ­titulado Prosa, o 8 de outubro de 1889 en Madrid, que recolle algúns artigos que publicou na prensa local de  Mercedes, na prensa     bonaerense e  en revistas  varias, entre  os anos 1878 e 1889.